Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης
Η Ευρώπη χαϊδεύει έναν φασίστα δικτάτορα. Εμείς;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όχι ως φάρσα, όπως ήθελε ο Μαρξ, αλλά ως
αέναη βλακεία των ανθρώπων. Αν οι άνθρωποι μάθαιναν από τα λάθη τους και
από τα λάθη των άλλων, αν μάθαιναν από την Ιστορία, δεν θα υπερίσχυε η
βλακεία, αλλά η κοινή λογική και το κοινό συμφέρον. Δεν θα υπήρχαν
εξοπλισμοί και σύνορα, ούτε Τράμπ, Έρντοαν και Τζόνσον, αλλά ούτε και οι
κεκαλυμμένες δικτατορίες στη Ρωσία, την Κίνα, το Ιραν, το Τουρκμενιστάν
και αλλαχού.
Οι άνθρωποι, όμως, είναι ανόητοι. Και δεν μαθαίνουν. Έτσι, είναι
καταδικασμένοι να ξαναζούν το παρελθόν τους. Και μάλιστα το χειρότερο. Η
Ιστορία είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Οι 27 χώρες της Ευρώπης παρακολουθούν εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια τον
δικτάτορα της Τουρκίας σε ένα πολεμοχαρές επεκτατικό ντελίριο,
διανθισμένο με εκφράσεις βαρβάρου του 10ου αιώνα, να εισβάλλει σε ξένες
χώρες και να απειλεί νέες εισβολές σε άλλες. Δύο από τις οποίες είναι
μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υποτίθεται εταίροι των άλλων 25!
Τουλάχιστον δύο από τους 27 εταίρους, η Γερμανία και η Ιταλία, όχι μόνο
παρακολουθούν, αλλά χρηματοδοτούν και ενισχύουν τον δικτάτορα σε
επενδύσεις και όπλα. Παρά την υποτιθέμενη διακοπή προμήθειας όπλων, η
Τουρκία παραμένει ο σημαντικότερος προορισμός γερμανικών όπλων. Η Άγκυρα
αγόρασε το 2018 εξοπλισμούς για 243 εκ. ευρώ, ενώ το συνολικό ποσό των
γερμανικών εξαγωγών όπλων ανήλθε στα 771 εκ. ευρώ. Το 2019 η Γερμανία
εξήγαγε όπλα αξίας 832 εκ. ευρώ, από αυτά τα 345 εκ. ευρώ αφορούσαν
εξαγωγές στην Τουρκία. Υποτίθεται ότι υπάρχει επιβολή εμπάργκο όπλων από
το Βερολίνο στήν Τουρκία!
Κατά το 2018 η Τουρκία αγόρασε ιταλικά όπλα αξίας συνολικά 632,3 εκατ.
ευρώ, σημειώνοντας αισθητή αύξηση σε σχέση με το 2017, όταν η Άγκυρα
είχε αγοράσει ιταλικά όπλα για 266,1 εκατ., ενώ το 2016 το συνολικό ποσό
είχε ανέλθει σε 133,4 εκατ. ευρώ. Με άλλα λόγια, η Τουρκία
αναδεικνύεται ως όλο και πιο σημαντικός πελάτης της ιταλικής πολεμικής
βιομηχανίας. Ο τρίτος σημαντικότερος μετά το Κατάρ και το Πακιστάν, που
εντελώς συμπτωματικά, στηρίζουν την Τουρκία.
Οι βρώμικες σχέσεις των ευρωπαϊκών χωρών με την Άγκυρα δεν είναι μόνο
οικονομικές. Είναι κυρίως γεωπολιτικές. Γερμανία (κυρίως) και Ιταλία
θεωρούν την Τουρκία δικό τους πλατύσκαλο στη Μέση Ανατολή. Συμμετέχουν,
όταν δεν εντέλονται κι όλας, σε κάθε εισβολή, διαβολή και σφαγή που
πραγματοποιεί η Τουρκία στούς γειτόνους της Συρία και Ιρακ, και παραπέρα
στη Λιβύη. Η Τουρκία είναι ο μαφιόζος των Ευρωπαϊκών παιχνιδιών.
Κάνοντας πράξη με τη μεσαιωνική βία που ξέρει, εκείνα που συμφέρουν τους
τάχα πολιτισμένους Ευρωπαίους, που δεν θέλουν να λερώσουν τα χέρια τους
με αίμα, και την ίδια.
Ταυτόχρονα, πλουτίζει τις ρωσικές κατασκευαστικές και τεχνολογικές
βιομηχανίες προκειμένου να έχει τα νώτα της καλυμμένα από τον προαιώνιο
εχθρό της, τη Μόσχα, ώστε να μπορεί να εκβιάζει τους αφελείς δυτικούς,
που έχουν αποβλακωθεί από τα πλούτη που έχουν συσσωρεύσει, έχοντας
καταστεί υπόδουλοί τους.
Όλα τα παραπάνω θα ήταν μια μονότονα επαναλαμβανόμενη βαρβαρότητα του
εγωκεντρικού εθνικιστικού μοναχοφαϊσμού των ευρωπαίων και αμερικανών σε
βάρος άλλων λαών της Γής, αν δεν έμοιαζαν επικίνδυνα με τις μέρες του
1933 ως τις μέρες του 1938.
Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, ένας δικτάτορας φασίστας, που έχει
φυλακίσει και σκοτώσει κάθε αντίπαλη φωνή, εισβάλει σε ξένες χώρες,
κουρελιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο, και απειλεί με εισβολή και πόλεμο τους
γείτονές του αν δεν του δώσουν τα εδάφη και την κυριαρχία τους που
απαιτεί! Όλα αυτά, υπό την ανοχή και την εγκληματική βοήθεια των δυτικών
δυνάμεων, οι οποίες, όπως ακριβώς και τη δεκαετία του ΄30, άλλες μέν
νόμιζαν ότι χαϊδεύοντας το τέρας θα ημέρευε, άλλες έβλεπαν το τέρας ως
ευκαιρία και άλλες φοβούμενες το βοηθούσαν.
Όσοι απορούν πώς οι χώρες της Ευρώπης δεν βλέπουν τον κίνδυνο από έναν
αιμοχαρή φασίστα δικτάτορα, που του δίνουν θάρρος με την ανοχή τους, δεν
έχουν παρά να ανατρέξουν στήν Ιστορία του Χίτλερ και του Μουσολίνι με
τους τότε Ευρωπαίους και Αμερικανούς ηγέτες. Ο τότε Πούτιν φρόντισε
τεχνηέντως να καλύψει τα νώτα του, αφήνοντας στόν τότε Έρτνοαν να
σφαγιάσει την Πολωνία και την Τσεχοσλοβακία.
Υπάρχει, ευτυχώς, μια διαφορά του τότε με το τώρα. Τότε ο Χίτλερ είχε 10
εκατομμύρια στρατιώτες με ό,τι πιο εξελιγμένο διέθετε η πολεμική
μηχανή. Δώρο των Ευρωπαίων ηγετών, που τον άφηναν να εξοπλίζεται
ανενόχλητος. Αντιθέτως, σήμερα ο Έρντοαν έχει έναν διαλυμένο στρατό,
αποδεκατισμένο από τις φυλακίσεις και αποτάξεις χιλιάδων στελεχών του.
Παράλληλα, έχει αναπτύξει αυτό το αλλοπρόσαλλο συνονθύλευμα σε τέσσερα
(4!) στρατιωτικά μέτωπα ταυτοχρόνως, με απόλυτη βεβαιότητα να
καταστραφεί στρατιωτικά αν διαρραγεί οποιοδήποτε από τα τέσσερα.
Δεδομένου ότι δεν θα μπορεί να μετακινήσει δυνάμεις από τα άλλα τρία,
αποδυναμώνοντάς τα.
Αν μιλούσαμε με όρους των αρχών ή του μέσου του περασμένου αιώνα, η
Τουρκία θα υφίστατο μια ολοκληρωτική καταστροφή αν η Ελλάδα αποφάσιζε να
της επιτεθεί. Δεδομένου και ότι, όσο μας αφορά, η Ελλάδα έχει σαφή
υπεροπλία στο Αιγαίο σε ναυτικό και αεροπορία, αλλά και πολύ ανώτερη
εκπαίδευση και πείρα.
Η Τουρκία δεν έχει πολεμήσει με τακτικό στρατό εδώ και 100 χρόνια. Ήταν
διαλυμένη στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, απούσα από τον δεύτερο και απούσα
από κάθε μεγάλο μεταπολεμικό περιφερειακό. Σήμερα, βάζει μισθοφόρους να
πολεμάνε γι αυτήν και μάχεται εναντίον ανταρτών και διαλυμένων στρατών.
Δεν έχει ναυμαχήσει ποτέ επιτυχώς και το Αιγαίο της είναι terra
incognita. Επιπλέον, η κλήση του Έβρου, αλλά και το απολύτως στενό του
συνόρου της είναι απολύτως εχθρικά για μάχες εδάφους. Κάθε κατάληψη
νησιού θα αντιμετώπιζε έναν εχθρικό ντόπιο πληθυσμό και θα χρειαζόταν
τεράστιες δυνάμεις για να το κρατήσει.
Όλα τα παραπάνω είναι πασίγνωστα και στίς ελληνικές δυνάμεις, και στίς
τουρκικές στρατιωτικές ηγεσίες, αλλά και στίς ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και
τις ΗΠΑ. Είναι άγνωστο αν οι εγκάθετοι στρατηγοί της επιλογής Έρντοαν
τολμούν να του πούν την αλήθεια ή αν του χαϊδεύουν τ αυτιά για να λέει
τις ουρανομήκεις οθωμανικές ηλιθιότητές του.
Υπό αυτές τις συνθήκες η στάση της ελληνικης κυβέρνησης και των κομμάτων
θα έπρεπε να είναι πολύ πιο σκληρή από τα καθημερινά κλαψουρίσματα για
το διεθνές δίκαιο, το οποίο κανείς δεν πιστεύει και το οποίο δεν υπάρχει
αν δεν μπορείς να το υπερασπιστείς στρατιωτικά. Η Κύπρος είναι τρανό
παράδειγμα.
Η Ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα θα έπρεπε να απειλούν και όχι να
απειλούνται από τον απέναντι μανιακό φασίστα. Και να απαιτούν τα
δικαιώματα της Ίμβρου, της Τενέδου, των Κωνσταντινοπουλιτών, των
Μικρασιατών με τις αρπαγμένες περιουσίες, το σεβασμό των αρχαίων
μνημείων, των εκκλησιών, της Ιστορίας.
Οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να έχουν κατά νου ότι οι μεσολαβητικές
προσπάθειες των καλοθελητών ευρωπαίων δεν γίνονται για να μην υποστεί
ζημιά η Ελλάδα από ενδεχόμενη επίθεση του νέου Χίτλερ. Λίγο τους
ενδιαφέρει η Ελλάδα. Αλλά, για να μην υποστεί ζημιά η Τουρκία σε
περίπτωση που η Ελλάδα αναγκαστεί να υπερασπιστεί με τα όπλα την
κυριαρχία της. Επειδή η Τουρκία είναι χρυσοτόκος όρνιθα για τα παγκόσμια
κοράκια, που τη ρουφάνε οικονομικά.
Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έχουν προειδοποιηθεί από την ελληνική κυβέρνηση
και την αντιπολίτευση, ότι αν η Τουρκία παραβιάσει εθνικό χώρο θα
πληγεί στρατιωτικά. Η προειδοποίηση αυτή έχει γίνει μάλιστα σε τόνο
απολογητικό και όχι επιθετικό: "Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΊ", ειπώθηκε.
Αυτό το ενδεχόμενο τρομάζει τους πάντες, εκτός από τη Γαλλία. Η οποία
βλέπει τη μοναδική της ευκαιρία να επανακάμψει ως αποικιοκρατική δύναμη
στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, από τις οποίες την είχαν "διώξει" οι
ΗΠΑ, η Βρετανία και εσχάτως η Γερμανία δια της Τουρκίας, αλλά και οι
πασιφιστικές κυβερνήσεις της, μετά το μάθημα της Αλγερίας. Παρ όλα αυτά,
η Γαλλία πρωταγωνίστησε στή διάλυση της Λιβύης, ελπίζοντας σε κέρδη,
αποκομίζοντας μόνο ζημιές.
Το δυστύχημα για την Ελλάδα είναι ότι έχει μικρούς, τρεμάμενους,
στενόμυαλους, χωρίς όραμα πολιτικούς. Έχει πολιτικούς πολύ κατώτερους
της ιστορίας της. Πολύ κατώτερους του ίδιου του λαού της. Που είναι στην
πλειονότητά του πολύ πιο γενναίος και φιλόπατρης από αυτούς που εκλέγει
το 10% των φιλοτομαριστών, οι οποίοι γέρνουν κάθε φορά την πλάστιγγα
του εκλογικού αποτελέσματος.
Αυτοί οι τρεμάμενοι πολιτικοί κρύβουν το φόβο τους είτε πίσω από έναν
συντηρητικό κοσμοπολιτισμό είτε πίσω από έναν ιδεοληπτικό διεθνισμό. Που
εχθρεύονται και οι δύο το ίδιο την πατρίδα. Τους ενώνει η μονομανία για
το χρήμα. Ο μεν πρώτος υποσχόμενος πλούτο, ο δε δεύτερος υποσχόμενος
τρείς κι εξήντα για όλους.
Με ρωτάει διαρκώς η σύντροφός μου αν με φοβίζει η Τουρκία. Και της
απαντάω στερεότυπα ότι δεν με φοβίζει καθόλου η Τουρκία. Με φοβίζουν οι
Έλληνες πολιτικοί. Αν στη θέση της Ελλάδας ήταν η Βρετανία, η Γερμανία, η
Γαλλία, η Αυστρία, η Νορβηγία, η Σουηδία, η Ρωσία, οι ΗΠΑ, και όποια
άλλη χώρα σέβεται τον εαυτό της και την κυριαρχία της, το Ορούτς Ρέις θα
ήταν στο βυθό της θάλασσας από τη στιγμή που τα καλώδιά του ακούμπησαν
το βυθό της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Και ακούμπησαν. Με ό,τι αυτό θα
συνεπαγόταν.
Όταν ο γείτονας ορμήσει στο σπίτι σου και τρέμεις να τον αντιμετωπίσεις, δεν αξίζεις να έχεις σπίτι. Και δεν έχεις.
